مهندس احمدی در این سمینار، از منابع مهم ورود فلزات سنگین به اکوسیستم های آبی، به تأسیسات صنعتی، فاضلاب های حاصل از دفن زباله، سوخت های فسیلی و ضایعات شهری، فعالیت های کشاورزی (قارچ کش ها ونگهدارنده های بذر)، کارخانه های داروسازی، سنگهای آذین و سنگهای فسفاته، صنایع پلاستیک سازی، بارانهای اسیدی و خاکهای اسیدی اشاره نمود.

احمدی گفت: جذب فلزات در ماهیها از سه مسیر پوست، برانش ها و دستگاه گوارش صورت می گیرد.

وی افزود مکانیسم جذب در آبزیان تابع شکل شیمیایی فلز در آب است و توسط دو مکانیزم فعال و غیر فعال صورت می گیرد. و همچنین شکل یونی عناصر به سهولت بیشتری بوسیله ماهی جذب می شوند. برای پالایش و حذف فلزات سنگین، از جاذب های آلی و معدنی و بیوجاذب ها استفاده می شود که امروزه بیو جاذب ها به خاطر هزینه کمتر، دسترسی زیاد به این مواد، عدم نیاز به فرآیند تولید پیچیده حائز اهمیت می باشند.

ایشان در پایان نیز استفاده از کودهای فسفاته استاندارد با درصد کادمیوم پایین در امور کشاورزی، عدم استفاده بی رویه از سموم و آفت کش ها، رعایت فاصله مناسب بین مناطق روستایی، مناطق دامپروری و کشاورزی با تالابها و رودخانه ها و مراکز پرورش جهت کاهش بار آلوگی فلزات را پیشنهاد نمود.